Al enkele maanden geleden wist ik hoe het ontwerp voor Tolle er uit moest gaan zien en hoe ik het boek van Eckard Tolle , de kracht van nu, voor mezelf samenvat.
Vandaag is het er eindelijk van gekomen. Allerlei dingen hadden voorrang.
In het centrum is er een melee van aktiviteiten, niet bijster strak geordend.
Daar is er het verstand en het denken dat daarin plaatsvindt. Dat is continu bezig, of je wilt of niet. Stopzetten is nauwelijks mogelijk.
Op een niveau daaromheen is er het lichaam, de zintuigen en de emotie. Dat is een geheel; dat veel genuanceerder is. Daar worden veel meer aspecten meegenomen en onderling gewogen dan het verstand in zijn eentje kan. Er is daar meer stabiliteit en alle chakra’s hebben er hun plaats. Het EQ is veel meer dan het IQ alleen. Iedere chakra heeft zijn specifieke functie en samen zijn ze een compleet en samenhangend geheel.
Deze twee aspecten van ons wezen (verstand en lichaam, denken en voelen) hanteren we omdat we nu eenmaal niet anders kunnen. In onze omgeving is alles polair en we kunnen niet anders dan in polariteiten denken.
Als we daar buiten zijn (dat zijn we voordat en nadat we leven) is er alleen een zelf-bewustzijn. Ons gevoel en verstand is er slechts een rudimentair zintuig van.
De kleuren die daar bij horen zijn goud en purper.
Het grensvlak van deze aspecten van ons wezen en de werkelijkheid om ons heen is een groene wereld die zich uitstrekt tot de horizon.
Uit ons wezen vlamt ons handelen op, in de levendige felle kleuren van vlam en aktie.
Daarvoor is er het verleden, dat is voorbij en dus niet meer van het heden. En dus eigenlijk al irrelevant..
Daarna is er de toekomst, die is er nog niet en we weten niet hoe die zal zijn en of die er wel zal komen. Die is dus eigenlijk ook voor ons niet echt relevant.
Alleen het NU telt.
Het ideaal is als we met ons zelfbewustzijn alleen in het nu kunnen zijn, dan zouden we krachtiger zijn dan hoe ook.
Een jaar later (oktober 2010)
Ik moest vanmorgen weer denken aan het glas in lood paneel dat ik gemaakt heb onder de titel: “de kracht van nu”. Aanleiding was een telefoontje gisteren waarin een vriendin zei dat zij ziek was geworden en dus niet naar mij komen komen reizen. Ik vermoedde dat zij andere redenen had om niet te willen komen en toen meende ik dat de ziekte een psychosomatische reactie was.
Vanmorgen zat ik daarover te denken. In zo’ n situatie is de betrokkene (mijn vriendin) echt ziek en zich niet bewust dat ze niet ziek is, maar dat het lichaam de regie overneemt. Het lichaam regelt dat zij ziek is en dat de reis hoeft niet ondernomen te worden.
Ik heb er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat wij niet helemaal de baas over onszelf zijn. Ik dacht altijd dat ik de baas was over mijzelf en zelf bepaal wat wanneer wel of niet gebeurt, maar het tegendeel is waar. Het lichaam (en mijn onderbewustzijn?) zijn de baas.
Zonder dat ik het wil of het ermee eens ben regelt het lichaam dingen waar ik me helemaal niet van bewust ben. Als ik dan ziek wordt denk ik dat het noodlot toeslaat, dat ik pech heb gehad en me daar maar bij neer moet leggen.
Dat is dus niet waar: er is een andere ik in mij die echt de baas is, en dat mooi niet laat merken en mij in de waan laat dat ik het voor het zeggen heb.
En dat is maar goed ook. Want zoals Eckard Tolle in zijn boek “de kracht van nu” duidelijk maakt, is het verstand , en dus mijn bewuste ik, maar een ongeregeld rommeltje. De emoties en het gevoel hebben het veel beter voor mekaar en zien de zaken veel scherper en als het verstand echt de baas was waren we er dramatisch slecht aan toe.
Nog mooier zou het zijn als we die nog diepere laag in ons de hoogste macht konden geven. Dan leven we perfect en goed voor onszelf en de anderen en worden we nooit meer ziek. Dat is mij niet geven, in ieder geval tot heden.
