“Ik ben chagrijnig”, zei ik.
“ Zeg me dat wel, wat is dat toch?” zei ze.
”Geen idee, maar ik ben van alles meteen geirriteerd.”
Betere omstandigheden om juist het tegenovergestelde van chagrijnig te zijn, zijn nauwelijks te bedenken, zou je zeggen.
We zijn gelukkig samen, en gezond. Het is mooi weer en we zitten op een mooie camping in een van de mooiste streken van Frankrijk . Met een super caravan en auto en met alles waar we vroeger alleen maar van konden dromen.
Ons home
Het begon al eerder.
Ik werd wakker en moest me even orienteren. Waar ben ik nu ook al weer? Even duurde het voordat ik wist dat we in Sancerre waren, op een camping aan de oever van de Loire. Ik liep naar buiten en zag een grote camper met vier jonge mannen die net aangekomen was. Het eerste woord wat er door hun gezegd werd was: “isst dass ihres auto?” “Goedemorgen” zei ik en ging weg.
Natuurlijk hadden ze gelijk. Ze hadden een plaats uitgekozen waar ik mijn auto gezet had en ze hadden alle recht om te gaan vragen of ik die weg wilde zette. Maar ik vond dat ze eerst goedemorgen hadden moeten zeggen, lichtgeraakt als ik meteen al was.
Even later zette ik de auto weg , terwijl ze dat nog niet gevraagd hadden. Ik meende te verstaan “danke schon” en even later hoorde ik weer Frans praten. Een uur lang was het continu rumoerig en gelach en ik was me aan het ergeren. Ik bedacht dat ik me ervan af zou kunnen sluiten als ik een hoofdtelefoon met muziek op mijn hoofd zou kunnen zetten, maar een hoofdtelefoon was ik vergeten mee te nemen.
Eindeloos lang ben ik bezig geweest om een TV-signaal te krijgen. Meestal lukt dat vrij snel en soms is het wat uitproberen wegens bomen en andere obstakels. Nu lukte het niet wat ik ook maar probeerde. Anne-Marie zei: “koop gewoon alles nieuw”, maar dat ging me te vlug. Uiteindelijk dacht ik dat het alleen nog maar aan de reciever kon liggen en we kochten een nieuwe, en ook tegelijk nieuwe kabels. Wat ik ook deed, het lukte niet. De dag erna ook niet.
Anne-Marie zei dat we de satellietreciever beter meteen terug konden brengen naar de winkel waar we hem gisteren gekocht hadden. Ik bedacht toen dat ik in diezelfde winkel dan een hoofdtelefoon kon kopen en we gingen fietsen naar dat stadje.
We fietsten over een nauwelijks begaanbaar pad langs de Loire en vermeden de drukke weg waar we ons als fietsers niet helemaal veilig voelden. Anne-Marie zei: “dit is nu echt heerlijk, zo’n pad zonder steeds maar van die moeizame hellingen waar we heel de week tegen op hebben moeten ploeteren. Dit is lekker vlak, het is heerlijk weer , zo vind ik het echt lekker om te fietsen.”
“Ja” zei ik, “en ik ben echt chagrijnig, en ik weet niet waarom”. Daar wist zij niet veel op te zeggen, behalve dan dat ze dat beaamde. Ik bedacht dat ik mijn dagelijkse pil toch braaf innam, die vervelend gedrag en geirriteerd gevoel moest onderdrukken. Of toch niet? Ik bedacht dat ik die pil misschien al weer een tijdje vergeten was. Ik weet het niet zeker.
Een uur of wat later hadden we boodschappen gedaan, de reciever teruggebracht en de hoofdtelefoon gekocht. We hadden ook een stokbrood en een bakje met salade gekocht. Buiten de stad op een bankje aten we dat lekker op. In no time was het brood op en het bakje leeg.
We fietsten verder en we wilden zoveel mogelijk een fietspad, los van de autoweg volgen. Dat liep uit op een steeds minder begaanbaar pad. Uiteindelijk was er nauwelijks een spoor te zien en de brandnetels en prikkels van de braamstruiken kwamen wel heel erg dichterbij. Anne-Marie protesteerde wel maar gelukkig met mate. Uiteindelijk was er geen spoor meer en fietsen we over een bosgrond . Boven ons grote bomen en eronder gras, varens en dode takken. Ik zag dat het er iets verder anders uitzag en , ja hoor, gelukkig was er daar weer een spoor en weer wat later een steile helling naar de asfaltweg. Daar zag ik voor ons iemand lopen met van alles op zijn rug. Anne-Marie was hem al voorbij en toen ik hem voorbij reed stopte ik en vroeg hem of hij soms de voettocht van Santiago de Compostella deed. Hij lachte en zei dat hij een prive pelgrimstocht deed, vanaf de grens met Belgie tot de Pyreneen. Na wat praten groette ik hem en ging verder. Later op de camping haalde ik Anne-Marie pas in en vertelde haar van mijn gesprekje. Zij voelde zich wat schuldig dat ze hem zonder groeten voorbij was gereden en ik zei: als we hem eens voor de koffie of wat te eten uitnodigen? Dat vond ze een goed idee en ik fietste terug en ontmoette hem opnieuw.
Ik vertelde hem over dat groeten en nodigde hem uit. Hij was een Fransman uit Normandie, en hij was blij met de uitnodiging. Hij zei dat hij graag eerst naar zijn hotel wilde om op te frissen en wat anders aan te trekken. Ik sprak met hem af om vier uur op onze plaats op de camping.
We zaten even voor vieren paraat. Toen het goed en wel vijf uur was concludeerden we dat hij zich bedacht moest hebben. Wel vreemd dat hij eerst zo blij verrast was met de uitnodiging en vervolgens niet kwam.
Gisterenochtend waren we naar Cosne gefietst om die reciever te kopen en ik was helemaal verkleumd toen we daar aankwamen. Bij het terugfietsen heb ik een regenbroek aangetrokken in de hoop het wat warmer te krijgen. ’s Middags werd het al warm en zelfs zo warm dat ik mijn douche aansloot. Vlak bij onze caravan is een watertappunt en daar klem ik een slang met douchekop op zodat ik onder de heel koude stralen kan afkoelen.
Vandaag is het veel wamer en heb ik de koude douche veel gebruikt.
Ik ben gisteren over de Loire gezwommen. Dat was echt een stevige klus. Ik kwam bijna uitgeput aan de overkant. Achteraf heb ik bekeken dat de rivier hier smal is waardoor er een stevige stroming staat. Ook zijn er draaikolken. Ik probeerde schuin meedrijvend de overkant te bereiken. Daar was een soort strook van strand. Ik probeerde dat te halen want ik zag dat ik anders door de stroming van misschien 12 kilometer per uur wel erg ver meegenomen zou worden. Ik haalde het net.
Loire bij Saint Satur
Daarna moest ik terug. Eerst liep ik een heel eind stroomopwaarts. Daar was een grote brug waar alle verkeer van de regio over ging. Ik wilde toch maar niet via die brug in mijn zwembroek gaan lopen en dus koos ik voor het water. Met de stroom mee ging het erg snel en ik moest erg stevig zwemmen om uiteindelijk weer aan de overkant te komen.
Waarom die geprikkeldheid? Ik weet het niet, maar misschien door de ervaringen op de camping in Boussac de week eraan voorafgaand.
We hadden voor een week gereserveerd op de plaats die wij als de beste onthouden hadden van vorige jaren. Ik doe graag yoga, zeker als ik op vacantie ben. Omdat ik liever niet door de hele camping aangestaard wordt bij mijn asana’s heb ik ooit bedacht dat ik ook yoga-les kan geven en dan is het ineens geen solitaire bezigheid meer, maar gewoon iets gangbaars. Dit doe ik al zo’n tien jaar en dat vind ik prettig om te doen.
Er is op de camping in het bos ook een meertje waar ik graag foto’s maak, zoals deze waterlelie.
Waterlelie in Boussac
Dit jaar was die plaats op de camping best wel rumoerig. Een buurvrouw met een eq en een iq van een kleuter speelde op een fluit. Op die camping is bij mooi weer iedereen geheel bloot. Zij trok dan echter een lange jurk aan. Ze zette een standaard voor bladmuziek op en haar man , ook in stijl gekleed, begeleidde haar door zo nu en dan een accoord op een gitaar aan te slaan. Zij speelde geen drie maten foutloos. De muziek was onder andere een tot op het bot vereenvoudigde versie van de Canon van Pachelbel en weerzinwekkend.
Dat ging een uur door en iedereen op de camping mocht er van genieten. Als ik mezelf onmogelijk wilde maken op de camping had ik hier iets over moeten zeggen.
De dag daarna was er weer zo’n voorstelling. Zij deinde erbij met haar heupen als een echte. Er stond zelfs een bewonderaarster bij.
Er kwamen aan de andere kant Belgen. Die zetten hun camper recht tegenover ons. Ik zei goedendag, maar zei antwoordden niet. Wij op onze plek voor de caravan waren een paar meter verwijderd van hen terwijl zij zich recht tegenover ons bevonden. We wisten niet hoe lang ze zouden blijven en enkele dagen zouden op die manier een onhoudbare situatie betekenen. Tot mijn opluchting verdwenen ze de dag erop weer vroeg: het doel was kennelijk alleen een korte overnachting, en dan vinden zij groeten niet de moeite waard, kennelijk.
De dag erna kwam er een ander stel. Hij had iets aan zijn rug en kon niets. Hij was al jaren op rij vrijwilliger op de camping een hele club andere vrijwilligers kwam hem helpen. Uren lang was er een luid vieren van het weerzien. Ook toen dat voorbij was werd het weerzien weer door anderen gevierd.
Op die dag was er ook een jaarlijks treffen van de “vrienden van creuse nature”. Die kwamen alleen voor een dag en konden nergens anders terecht dan bij het zwembad en het terras: recht tegenover ons. Dertig a veertig mensen hadden het ook weer druk met het genieten van een weerzien na een lange winter.
We gingen fietsen. We hebben allebei een electrische fiets en dat is daar nodig want het is er behoorlijk heuvelachtig. De eerste versnelling is steeds nodig bij een helling en de snelheid komt tot onder de tien kilometer per uur. Bij het afdalen gaat de fiets tot 35 km per uur. Dat gaat allemaal wel goed maar Anne-Marie vindt het toch maar wat vervelend. Ze fietst graag maar liefst zonder hellingen, zoals vandaag.
We fietsen al jaren in die omgeving en ik ga meer op pad dan Anne-Marie. Daardoor is er geen enkele verrassing meer aan. Na ieder bocht weet ik onderhand wel wat er daarna weer komt. Op de laatste dag ben ik uit pure armoede het industrieterrein maar gaan verkennen, bij somber weer. Of was ik dat vanbinnen?
Ineens had ik er genoeg van. Internet is niet vooruit te branden. Iedere opdracht leidt tot een lange wachttijd. Dit jaar moesten we er voor het eerst voor betalen. Niet veel maar toch stoort dat, Van de gelegenheid is gebruik gemaakt om beperkingen aan te brengen. Er komen geen bijlagen van de emails meer door met afbeeldingen. Wie beslist hier over en met welk recht? Even een bestandje downloaden via een P2P kan nu ineens niet meer. Ik zou eens iets illegaals moeten proberen te doen! Wie beslist hierover en met welk recht bepaalt een ander wat ik al dan niet mag? Dit vind ik niet te pruimen.
En dan staat plotseling de eigenaar van de camping voor mij. De auto bij de caravan zetten wordt niet gewaardeerd en kost voortaan geld. Weer iets nieuws en een ander beslist dat voor mij.
Ik zei tegen Anne-Marie dat ik er geen zin meer in had. Zij kon moeilijk anders dan balen , niet begrijpen en toch maar mee opbreken.
Ik ging naar de receptie en de eigenaren waren er en waren overdonderd door mijn mededeling dat we vertrokken. Dat had ik niet zo heftig verwacht.
Twee dagen later stuurden ze een emailtje naar ons, als volgt:
Beste Anne-Marie en Piet,
We zijn verbaasd door jullie onverwachte vertrek. Toen Piet kwam afrekenen hebben we gevraagd naar de reden van jullie vertrek waarop Piet zei dat jullie waren uitgekeken op de omgeving hier. Nou kan dat het geval zijn, maar we geloven eerlijk gezegd niet dat dit de echte reden is. Omdat we al jaren een goed contact met jullie hebben overvalt ons dit vertrek. Als het iets met ons of ons gedrag te maken heeft laat ons dat dan ajb weten. Of ligt het aan jullie buren? We vinden het eens te meer erg jammer dat julie zijn vertrokken omdat we de de komende weken ook op het yoga aanbod van Piet hadden gerekend. Overigens hadden we plaats 90 tot eind juni voor jullie gereserveerd…
Met een vriendelijke groet,
E & R
Anne-Marie en ik hebben daar een dag over nagedacht en kwamen tot het volgende antwoord:
Hoi E en R
Om te beginnen waar je eindigde: wij hebben geen plaats gereserveerd voor meer dan 1 week, de rest was, zoals Reinier bij onze aankomst het ook formuleerde, een optie. Als het in de computer misschien anders stond is dat niet volgens afspraak. Dus wij voelden ons wat dat betreft geheel vrij.
Dat we op de camping en omgeving uitgekeken waren is zo, maar inderdaad niet de enige reden. Zo nu en dan zijn er irritatie-punten, niet om een wereldoorlog over te beginnen maar bij elkaar opgeteld wel voldoende. Je moet er niets dieps of erg vervelends achter zoeken.
Tja, en die yoga doe ik zonder enige verplichting wederzijds.
Wat ons betreft: even goede vrienden!!!
Piet en Anne-Marie
We braken op. Ineens staat de man van de fluitiste voor mijn neus, met een indringende blik . Waarom wij dan wel ineens vertrokken? De vrijwilliger van de andere kant die pas was aangekomen wilde ook weten of wij vanwege hem weggingen. Natuurlijk heb ik het afgedaan met het antwoord dat er niets aan de hand is en dat we gewoon verderop verder gingen kijken.
We hadden geen plan. Naar huis? Of toch naar een andere camping voor enkele weken? We hadden niets besloten. We reden in een sukkelvaartje via de meest korte route huiswaarts. Rond drie uur ’s middags waren we nog maar 140 kilometer verder en zochten daar een camping en daar staan we nu. Toch is het best wel fijn om zo ongehaast van het ene dorp naar het andere te rijden. Het lijken echt wel binnenwegen. Het voordeel is dat er geen vrachtwagen te bekennen is en ook weinig ander verkeer. We hebben op een grasveld voor een kerkje brood en kaas opgegeten. Het kerkje was niet oud en klein. In de tijd dat het gebouwd werd bestond het dorp uit twee boerderijen en een ander woonhuis. Dat stond te lezen op een bord.
=======================
Vandaag was het weer een heerlijke dag, dat chagrijn was al lang weer vergeten. Vanmorgen werd ik wakker en het was helemaal bewolkt. Dat zou niet mogen kloppen want er werd een prachtige dag voorspeld. Ik begon met het ochtend ritueel:douchen, scheren, tanden poetsen en dat alles onder de douche. Daarna mijn korte broek en shirt aan en een stokbrood bij de bakker gehaald, een “pain”, want stokbrood is er in allerlei vormen. Anne-Marie komt maar met moeite uit bed en samen eten we buiten. Langzaam begint de bewolking dunner te worden en rond 11 uur is het een stralende blauwe lucht en lekker warm. We besluiten te gaan fietsen en Anne-Marie stelt voor de voie verte langs de Loire naar het zuiden te doen.Dat had ik zelf ook al bedacht dus daar waren we het meteen over eens.
Onderweg zei ze nog: “dat is nou echt heerlijk , zo’n vlakke weg zonder hellingen”. Het was een route waar geen verkeer langs kwam, zelfs geen fietsers. Bij ons thuis is het op zo’n fietsroute bij dit weer file rijden.
Ik stapte om de haverklap af om foto’s te maken. Een veulentje tegen een paard aan vertederde Anne-marie. Toen ik dat wilde fotograferen was ik bijna te laat, want hij draaide zijn kont maar me toe, zodat ik heel goed kon zien dat het een hij was.
Vertederd
We zochten een supermarkt om wat te eten te kopen. In het dorpje waar we aankwamen , Pouilly sur Loire, was niets te bekennen en een man wees ons de weg naar een eind buiten het dorp. Twee, drie kilometer buiten het dorp was nog steeds geen supermarkt, zodat we daar omdraaiden. Anne-Marie wilde op een terrasje wat te eten regelen en toen we goed en wel zaten zei een bediende dat er niets meer geserveerd werd. Kennelijk was haar middagpauze aangebroken.
Pouilly sur Loire
We fietsten verder. We hadden er al 20 kilometer op zitten en Anne-Marie maakte zich zorgen dat ze het tennis op de TV zou gaan missen, de finale op Roland Garros.
Opeens zagen we een man druk zwaaien , iets verder links voor ons. Het was de pelgrim van gisteren.
Hij had ons voorbij zien fietsen en wij hadden hem niet gezien. Nu waren we op de terugweg en was het wel raak. Hij was heel blij ons te zien en zijn eerste vraag was of zijn telefoontje ons bereikt had. Hij had de camping gebeld en gevraagd of ze ons een boodschap wilde doorgeven. Wij hadden geen boodschap gehad. Ik zei dat we tot 6 uur gewacht hadden en daarna nergens meer op rekenden en dat hij wat glazen wijn gemist had. We bleven een tijdje praten en daarna ging hij verder op zijn tocht van drie maanden lopen en wij op onze fietsen.
Ik vroeg me af, als toeval niet bestaat, wat de bedoeling van deze twee ontmoetingen is. Toevallig kun je het niet meer noemen dat iemand die we gisteren onmoetten nu op dezelfde tijd op dezelfde weg is als wij.
Ik vroeg aan Anne-Marie hoe zij het zou vinden als ik drie maanden op zo’n tocht zou gaan. “Waarvoor dan wel?”
“Nou ja, om over mijn weg in het leven na te denken en hoe het verder moet”
welke weg kiezen?
Onzin natuurlijk, want ik doe dat niet al had je het graag. Maar haar reactie was dat ze dat wel ongezellig zou vinden maar dat me daar niet van zou weerhouden. Toch lief en verstandig.
Terug gekomen bij de caravan hadden we bijna 40 kilometer gefietst. Anne-Marie wilde de tennis finale van Roland Garros zien. De TV werkt niet en via internet live streamen moet lukken. Ze probeerde het en het lukte niet. Ik ben een uur bezig geweest om het voor haar te regelen, maar ook mij lukte het niet. Intussen was ze gaan slapen en ze was twee en een half uur van de wereld.
Intussen ging ik de Loire nog eens oversteken , maar nu op een andere manier. Wat een prachtig landschap is die Loire vallei met de rivier. Met allerlei zijtakken en eilandjes en strandjes.
Oversteek over de Loire
=======================
Ik vind het prettig om te lezen en vaak wil ik daar ook wel ontspannende muziek bij horen.
Op de camping kan dat niet met geluid uit een cd speler en een draagbare cd speler met hoofdtelefoon heb ik vergeten mee te nemen. Daarom heb ik een hoofdtelefoon bij Auchan gekocht.
Toen begon het probleem pas echt. Ik wilde op mijn Ipad naar muziek luisteren en de cd’s staan op mijn notebook. Dat overzetten kost me al dagen. Dat zou heel simpel moeten zijn en dat is het niet.
Net zoiets als de satelliet-ontvangst van de TV. Na drie dagen heb ik het opgegeven. We kunnen geen TV kijken. Het zou altijd nog moeten kunnen via internet maar de verbinding op de camping is daar veel te traag voor.
Boeken lezen op de e-reader loopt om de tien bladzijdes stuk. Dan gebeurt er ineens helemaal niets meer. Hij reageert gewoon niet meer op het doorgaan naar een volgende pagina.
Het lijkt wel of alle techniek samengezworen heeft om te testen hoever ze met mij kunnen gaan. Een app plaatsen op de iphone lukt me ook niet.
Het schrijven van deze tekst gaat overigens nog steeds zonder sabotages van technische aard.
=======================
Vanmorgen, tweede Pinksterdag, gingen we vroeger fietsen om de grootste warmte te vermijden. We fietsten links van de Loire naar het noorden. Een prachtig fietspad, grotendeels recentelijk aangelegd, langs een bos van wel 5 kilometer lang. Er waren weinig fietsers en die we ontmoeten zeiden allemaal goedendag. Dat deed me denken aan pakweg 60 jaar geleden in Hilvarenbeek, daar haalde je het niet in je hoofd om iemand die je tegenkwam geen goedendag te zeggen. Toen ik daarna in de stad op school ging, in Tilburg, kreeg ik eerder de indruk dat de mensen je een beetje raar vonden als je goedendag zei.
Dat bos leek wel een oerbos, met allerlei soorten bomen, van verschillende grootte , vorm en kleur.Vorig jaar heb ik bij bij het oranjefonds een plan ingediend. Hoewel dat niet doorging kregen we als buurtplaform 500 euro als troostprijs. Van dat geld heeft iemand vijf boompjes in ons dorp laten planten. In het bos hier zouden die vijf boompjes onvindbaar zijn. Wat een rare verhouding eigenlijk.
Ik moest denken aan het veld met klaprozen waar ik eergisteren een foto van heb gemaakt. Eigenlijk wel leuk om een hele mooie grote roos daar tussen in te zetten . Dan klappen die klaprozen met zijn allen voor haar. Die foto zou ik leuk naar Roos kunnen sturen, de vrouw van Sjaak. Vanmiddag heb ik die foto gemaakt en op de website gezet en naarSjaak toegestuurd met als titel: “Voor wie klappen zij?”
Anne-Marie en ik vinden het super om zo te fietsen: geen hellingen, lekker rustig en in de schaduw van de bomen. Onderweg wat kletsen.
Wordt vervolgd, kijk zo nu en dan maar.