dec
22
Elders op deze website ziet u een verhaal over de manna-machine. In de literatuur is er veel over geschreven. In aanvulling daarop nu verdere gedachten. Wat ik namelijk mis is het waarom van dat alles.
Waarom was er een iemand (buitenaards in 1200 bc) die de joden geïsoleerd wilde hebben voor een periode van 40 jaar? Die 40 jaar kunnen we zien als een symbolisch getal, zoals ook de 40 dagen die Jezus in de woestijn zou hebben doorgebracht. En dat kunnen we ook lezen als: enkele decennia, ofwel een hele generatie. Geen van de mensen die er was bij de start van de tocht door de woestijn mocht het beloofde land binnen gaan van Jahweh, ze waren op dat moment allemaal overleden.
Dat lijkt op een experiment waar een groep mensen geïsoleerd wordt om te zorgen dat de test niet verontreinigd wordt door contacten met anderen. Nog steeds is het joden niet toegestaan met mensen buiten hun volk te trouwen. Die regel zou een overblijfsel kunnen zijn van dat experiment.
Dat experiment kan van alles zijn geweest: een test welk effect het alleen leven van manna-voedsel gedurende lange tijd heeft? Een test met een genetisch experiment? Een test van de duurzaamheid van de manna-machine?
Vast staat dat de technologie van de mensen waarvan Jahweh er een was de onze nog ver vooruit is. Wij kunnen geen kernreactor bouwen die zo klein is en zo lang werkt en die voldoende veilig is voor stralingsgevaar.
Followokt
20
Hier stond de vijgenboom die te groot werd voor onze tuin. Nieuw leven op de afgezaagde stronk.
.okt
16
Het wiel van het leven
Het wiel van het leven draait vanuit stilstand zwierend langs allerlei stadia steeds maar rond totdat het weer stil staat.
Het draait in mijn laatste glas-in-lood project langs zeven chakra’s. Die chakra’s zijn de kleurrijke kernen in grotere spitse vormen, die hun uitstraling hebben tot buiten de cirkel van het levende lichaam.
Het begin is in het centrum en het gaat omhoog langs de linkerflank van de groene vorm, langs de buitenrand van de grotere omhulling van de kern. Groen is de kleur van het vierde chakra dat bij het hart ligt. Het is ook de kleur van het groeien en het leven.
Als het daar de top heeft bereikt gaat het langs de rechterkant terug naar het centrum en zwaait door in een doorlopende lijn naar de top van de vorm die het chakra met de kleur turquoise omhult. Turquoise is de kleur van het keelchakra.
Langs de bovenkant van deze vorm gaat het in een grote boog via het centrum naar de rode vorm. Vandaar weer rondt het het symbool van het derde chakra: geel. Dan gaat het door naar paars , dan weer blauw en via oranje opnieuw naar groen.
Dit is de grote beweging die schijnbaar eindeloos doorgaat. Tot het stopt.
Er is nog een andere beweging mogelijk. Deze omgeeft niet de grotere vormen waarbinnen zich de gekleurde kernen bevinden, maar verloopt via de kernen zelf.
Vanaf het centrum start de beweging omhoog via de kortere lijn van de kern met de kleur groen en weer naar beneden, naar donkerblauw. Vandaar via een heel andere route langs achtereenvolgens geel, turquoise, oranje, paars en rood naar groen. Hier is de totale afgelegde weg per rondgang korter en het contact met de kernen intenser.
Het idee achter dit glas-in-lood ontwerp is ontstaan uit een yoga oefening. Bij die oefening wordt gevraagd de ogen te richten op een wijzerplaat van de klok en te beginnen ver omhoog te kijken naar twaalf uur. Dan naar beneden naar zes uur. Vervolgens naar een uur , zeven uur, twee uur acht uur en zo steeds verder. Omhoog en omlaag , naar rechts en naar links.
Ik las over het getal zeven onder andere:
“Het getal zeven is het meest symbolische getal in de reeks van een tot en met tien en is verbonden met spirituele realisatie en voltrekking.
De Pythagoreëers noemden het getal zeven een volmaakt getal. Het getal zeven stelt symbolisch gezien een ontwikkeling voor van het materiële naar het spirituele niveau. Het getal zeven bevat daarom een zekere innerlijke spanning, tussen de vier aardse elementen en de heilige drie-eenheid erboven. Het getal zeven verwijst ook naar de heelheid van de mens, doordat het stoffelijke van de vier aardse elementen met daarboven het geestelijk bepaalde, het hele wezen van het sterfelijke-onsterfelijke schepsel voorstelt. “
Het werk aan dit glas-in-lood is gestart in oktober 2022
sep
18
Vlak voordat ik gisteravond in slaap viel kwam ik op het idee dat ik snel schetste en dat de basis is voor wat je nu ziet.
18-9-2022
Groetjes
Piet
sep
12
De tuin was haar paradijs en haar lust en leven
Hij verzorgde met liefde alles in huis
Gaandeweg lukte het haar niet meer
Hij hielp tot hij het ook niet meer kon
Kort na elkaar overleden ze.
De enige voetafdruk die ze achterlieten was hun liefde.
mei
15
Ik heb vanaf mijn 10e jaar , dus zo’n 67 jaar, een belemmering gehad bij het omslaan van piano-bladmuziek.
Ik heb de oplossing nu bereikt en wil je dat laten zien in de video die je hier ziet en je vindt hem op youtube als je hierop klikt:
Veel gezondheid en geluk toegewenst
jul
07
Mijn zwager is overleden. Hij had een lang proces van aftakelen achter de rug, dus het was geen verrassing en voor iedereen eigenlijk een opluchting.
Bij die gelegenheid kwam ik weer in zijn huis en bekeek na lange jaren opnieuw een spiegel die ik voor hem en mijn zus had gemaakt, vele jaren geleden. Ik ging op in het lijnenspel van de cirkels en curves in die spiegel en was er best tevreden over.
Nu, dagen later, heb ik opeens een ingeving. Ik maak op basis daarvan onderstaande ontwerpen van spiegels.
De afmeting die ik hierbij voor ogen heb kan 80 bij 60 centimeter zijn.
Dit is een spiegel met gekleurde rand, van circa 50 x 40 cm
Dit ontwerp is 40 x 50 cm, je kunt er jezelf niet veel in spiegelen maar misschien wel in niet letterlijke zin…
Dit is een ontwerp dat zowel voor een raam als tegen een muur zou kunnen hangen, en is 40 bij 30 cm. maar kan natuurlijk ook groter worden en dan zijn de lijndiktes wat minder fors. Hier zit geen spiegelglas in, maar glas met een antieke struktuur erin.
jan
31
Ineens ging het over van een zeurderig gevoel in brandende pijnscheuten. In de lies, links, was de pijn.
Ik was bang voor een liesbreuk. Ik keek op internet en werd bezorgd door alle alarmerende mogelijkheden die openstonden bij een liesbreuk.
Iedere stap die ik zette was pijnlijk, maar ik moest er toch mee naar de dokter. De dokter is een heel vriendelijke vrouw die mijn gezwel bekeek en alle andere lichaamsdelen ook wel moest zien die heel de wereld angstvallig bedekt houdt.
Ze stelde me gerust: “Nee, het is geen liesbreuk, het is een ontsteking die een abces heeft laten ontstaan, je zult ermee naar het ziekenhuis moeten”.
De dag erna was ik in het ziekenhuis: “U zult ge-opereerd moeten worden. Daarvoor is een narcose of ruggeprik nodig. Bent u nuchter, wanneer hebt u voor het laatst gegeten?”. Ik was dus niet nuchter en moest me de dag erna ’s morgens om negen uur nuchter melden. Ze zouden proberen me tussen de afspraken in te plaatsen maar de wachttijd kon evengoed tot ’s avonds negen uur duren, want ze hadden het druk.
Ik kon maar nauwelijks lopen en kreeg gelukkig een bed om op te gaan liggen, in een observatieruimte. En het wachten begon.
Even later kwam er een oud echtpaar, zij werd op een bed naast mij gelegd en hij ging ernaast zitten en hield haar handje vast.
Ze praatten. Het was zwaar dialect en ik kon bijna niets verstaan. Na iedere zin van hem zei zij luid: “Watte?” Ze was hardhorend en hoorde zelf niet hoe hard ze praatte. Van mijn ouders zou ik vroeger een stevige vermaning na een zo’n reactie van “Watte” hebben gekregen. Maar zij herhaalde dat zo’n honderd keer per uur. Er kwam geen einde aan het gepraat en gaandeweg irriteerde ik me mateloos. Ik hield me in totdat ik er toch maar iets van ging zeggen. “Kun je alsjeblieft even stil zijn?” Zij staakten hun gepraat en keken me niet begrijpend aan. Daarna gingen ze onverstoorbaar door. Weer een kwartier later probeerde ik het nog een keer, met hetzelfde resultaat.
Hun dochter, met een stevig uitdijend lichaam, kwam eraan, samen met een dokter. Zij legde de dokter uit wat er met haar moeder aan de hand was. Uitgebreid vertelde ze het de dokter en de hele zaal kon horen hoe het met de ontlasting ging en hoe de resten steeds aan haar kont en aambeien bleven plakken. Dat ze wel een rol toiletpapier per poepbeurt nodig had. Ze zei hem ook dat ze dementerend was. Dat laatste liet me begrijpen waarom de buurvrouw niet begrijpend op mijn vraag had gereageerd. Weer wat later werd ze afgevoerd naar een andere afdeling. Ik nam me voor nooit in een tehuis terecht te zullen komen waar ik dergelijke medebewoners zou hebben. Dat zou ik absoluut niet kunnen trekken.
Tegenover me lag een man die aan de dokter uitlegde dat hij eerder in Tilburg was behandeld, daarna in Rotterdam, daarvoor nog in Nijmegen. En nu dus in Sittard. Hij beklaagde zich erover dat de zorg in Sittard volgens hem slecht georganiseerd was. Ik vroeg me af of hij misschien nog gekker was dan mijn dementerende buurvrouw.
Ongelooflijk mooi en luxe is het ziekenhuis. Voorzien van alle techniek die je maar kunt wensen, met een prachtige architectuur en kunst. Met onwaarschijnlijk vriendelijk personeel. Ik zou het bij dergelijke patiënten nog geen uur volhouden om vriendelijk te blijven, laat staan 45 jaar zoals de verpleegsters die ik sprak. Ik had me daarstraks nog verbaast over de onwaarschijnlijk mooie centrale hal met waar je ook maar kijkt een verfijnde en doordachte en kunstzinnige vormgeving. Ik had me verbaasd over wat er toch allemaal voor nodig is geweest om dit te realiseren.
Ik kreeg een ruggeprik. De anesthesist had me geadviseerd over de mogelijkheden van verdoving en ik had de keuze aan hem overgelaten. Eenmaal in de wachtruimte bij de operatiekamer vroeg ik me af hoe hij een ruggeprik zou geven terwijl ik toch steeds op mijn rug lag. “Let maar eens op, daar hebben wij ervaring mee” zei hij lachend tegen me.
Ik moest omhoog gaan zitten, werd daarbij geholpen en moest me ontspannen vooroverbuigen, benen gebogen en hoofd omlaag en ontspannend uitademen. “het doet even pijn maar niet meer dan het aanbrengen van een infuus”, zei hij. Toen het gedaan was vroeg hij of het erg zeer had gedaan. “Het je de prik al gegeven?”, vroeg ik hem, grappig bedoeld.
Wat later vroeg hij of ik mijn been kon optillen. “Natuurlijk wel” zei ik en tot zijn verbazing lukt me dat ook, maar ik voelde al dat de verdoving snel inzette.
Terwijl de chirurg het gezwel weghaalde moest ik denken aan mensen die hun mannelijke delen, daar vlak naast mijn abces, laten weghalen en laten vervangen door een vagina. Ik bedacht dat ik daar helemaal nooit voor zou kiezen, stel je voor!
De chirurg zei dat ik er ontspannen bij lag, met de voeten naar buiten vallend. Als je gespannen bent staan die meer omhoog. Ik zei dat ik intussen ook aan ontspanning werkte. Hij vroeg of ik misschien aan meditatie deed. “Nee, zei ik, een oefening uit de yoga”. Ik legde verder niets uit, vond dat niet echt nodig, maar het is de oefening met de ogen. Een oefening die ik van Jose van de yogales heb en die je overal en altijd kunt doen zonder opzien te baren. In de rij bij de kassa kun je bezwaarlijk op je hoofd gaan staan maar met je ogen, half of helemaal gesloten, de klok diagonaalsgewijze afwerken gaat prima.
Wat later lag ik in de recoveryruimte. Ik kreeg het gevoel dat mijn knieën te lang in een gebogen positie hadden gelegen en had een dringende neiging om mijn benen te strekken, dat was hard nodig na zo lang gebogen te zijn. Ik probeerde of er al gevoel in mijn been kwam en wilde mijn knieën recht buigen. Tot mijn verbazing bewoog mijn knie niet en gingen mijn voet en onderbeen omhoog. Ik probeerde hetzelfde met mijn andere been en ook daar ging het onderbeen en voet omhoog terwijl ik zeker wist dat ik mijn knie recht wilde leggen.
De anesthesist kwam langs en ik vroeg hem wat hij gedaan had. Hij legde uit dat mijn benen nu niet gebogen waren en mijn knieën recht. Op het moment dat de prik werd gegeven waren de benen gebogen en dat was het laatste wat mijn brein aan positiegegevens had ontvangen. Maar daarna waren mijn benen gestrekt zonder dat het signaal van die verandering door was gekomen. Mijn geheugen voor posities was dus niet bij de tijd. Op het moment dat ik nu de benen wilde strekken terwijl ze al gestrekt waren konden mijn benen dit alleen maar vertalen in een opdracht om nog verder te strekken. En dat ging niet. Dus gingen mijn onderbenen en voeten omhoog. Voor zover als dat mogelijk was natuurlijk. Ik wist zeker dat ik opdracht gaf aan de knieën en zag de voeten omhooggaan: een heel bijzondere ervaring!
Wat later was ik weer terug in de observatieruimte. De dementerende buurvrouw was er gelukkig niet en ik probeerde mijn knieën nogmaals te bewegen en zag mijn voeten omhooggaan. Een bijna hallucinerende ervaring. Ik was bezorgd of mijn lichaamsbesturing nog wel in orde zou komen. Een half uurtje later was alles weer als normaal: Na een reset was het programma zeker weer vers opgestart.
Ik moest nog een tijdje wachten voordat ik weg mocht en oefende nog wat met mijn ogen. De ogen extreem richten op de klok naar 12 uur, dan naar 18 uur, naar 21 uur en naar 3 uur , dan 13 uur et cetera, de klok rond. Terwijl ik dat deed vroeg ik me af hoe dat patroon er in glas in lood uit zou zien en nam me voor dat thuis uit te tekenen.
Hier is het dan. Ik heb om esthetische redenen de oogbeweging niet precies nagetekend:
dec
24
Na lange, lange jaren kwam de prins terug uit verre landen, en hoorde hoe een oude man vertelde van die doornhaag, hoe daar een paleis achter moest zijn, en in dat paleis een wondermooie prinses, Doornroosje genaamd, en hoe ze al honderd jaar sliep, en de koning, en de koningin, en de hele hofhouding erbij.
Hij had haar achtergelaten omdat hij ver weg zaken wilde gaan doen. Hij had in het begin contact met haar via zijn mobiel, maar na enige tijd hoorde zij dat hij geen bereik meer had. Zij schikte zich in haar lot en droomde over de voorbije jaren waarin zij jaar na jaar tot de mooiste prinses van het land werd gekozen.
Haar bevallige lijnen werden geroemd, vooral het feit dat haar ronding gevuld was met veel power beviel de schare aanbidders. Sommigen noemde haar met een koosnaampje e-bike en anderen noemden haar met de achternamen uit het geboorte register : Sparta en Batavus of haar voornamen Padova en M Gear. Al die namen vond ze vreselijk, waarom moesten die rare buitenlandse namen gebruikt worden voor de meest geavanceerde en bevallige van het jaar, geboren in haar huidige vaderland?
Toen hij haar verliet had de prins voor haar een warm en behaaglijk plaatsje gezocht waar ze kon rusten. Daar ging zij niet meer weg. Zij kon zichzelf er niet toe krijgen om zonder hem als haar speciale berijder naar buiten te gaan. Ook wilde ze niet dat haar power eronder zou lijden en dat zij dan te weinig bereid zou zijn als hij weer verscheen.
Zij was een schoonheid maar de lange tijd dat hij weg was eiste zijn tol. Zij raakte gaandeweg onder het stof. De glans ging ervan af. Ook wat spatten bij haar kruis die hij niet had afgepoetst leken langzaamaan wel onderdeel van haar hele uiterlijk te zijn geworden. Ze was echt wel aan een stevige oppoetsbeurt toe. Die kwam echter niet en zij viel in slaap. Eerst was het een roesje waar ze uit wakker schrikte. Later viel ze in steviger slaap en ging dromen. In de dromen kwamen de herinneringen aan de gelukkige voorbije jaren steeds terug met als vast patroon de ritjes in de groene natuur waarin hij haar bereed. Tenslotte raakte ze in een coma, want haar power was tot een gevaarlijk laag niveau gedaald.
De prins kwam terug, na een veel te lange tijd. De trompetters schalden een vrolijke melodie en onderbraken hun melodie telkens heel kort als er een bel weerklonk. Die bel kondigde aan dat de prins wilde inhalen. Toen hij dan tenslotte bij haar kwam zag hij haar in coma. Ze was nog steeds heel mooi maar de stralende glans werd vertroebeld door het stof. Hij blies het er zoveel mogelijk af. Haar huid werd pas echt weer zoals vroeger na een stevige massagebeurt met shampoo. Maar nog raakte ze niet bij bewustzijn.
Hij zette haar rechtop, als het ware met beide benen op de grond. Hij zette een steun uit zodat zij niet zou vallen. Toen trok hij haar liefdevol naar zich toe en haar achterste steun kwam van de grond, zodat het vrij kon bewegen. Toen gaf hij haar een stevige omhelzing die haar hele lichaam tot beweging bracht, er ging van alles draaien. Heel onverwacht kwam zij uit de coma. Die had er zorgwekkend uit gezien en het leek wel of zij niet meer tot leven zou komen. Die stevige omhelzing waarbij de prins haar met zijn voet een liefdevolle maar krachtige por gaf zorgde ervoor dat het was alsof haar gezicht weer kon spreken. Ook begon zij te vragen om voedsel. De prins sloot haar op een krachtige versterkende maaltijd aan en spinnend als een poes nam zij de power weer tot zich.
Hij bereed haar nog lang en gelukkig.
P.S. Soms wekt een stevige duw op de trapper het systeem van de E-bike
dec
08
Ik heb de voortuin bij ons huis gerenoveerd en tegelijk ook een nieuwe tuindecoratie gemaakt en geplaatst.
