Verhalen

De tuin was haar paradijs en haar lust en leven

Hij verzorgde met liefde alles in huis

Gaandeweg lukte het haar niet meer

Hij hielp tot hij het ook niet meer kon

Kort na elkaar overleden ze.

De enige voetafdruk die ze achterlieten was hun liefde.

Ineens ging het over van een zeurderig gevoel in brandende pijnscheuten. In de lies, links, was de pijn.

Ik was bang voor een liesbreuk. Ik keek op internet en werd bezorgd door alle alarmerende mogelijkheden die openstonden bij een liesbreuk.

Iedere stap die ik zette was pijnlijk, maar ik moest er toch mee naar de dokter. De dokter is een heel vriendelijke vrouw die mijn gezwel bekeek en alle andere lichaamsdelen ook wel moest zien die heel de wereld angstvallig bedekt houdt.

Ze stelde me gerust: “Nee, het is geen liesbreuk, het is een ontsteking die een abces heeft laten ontstaan, je zult ermee naar het ziekenhuis moeten”.

De dag erna was ik in het ziekenhuis: “U zult ge-opereerd moeten worden. Daarvoor is een narcose of ruggeprik nodig. Bent u nuchter, wanneer hebt u voor het laatst gegeten?”. Ik was dus niet nuchter en moest me de dag erna ’s morgens om negen uur nuchter melden. Ze zouden proberen me tussen de afspraken in te plaatsen maar de wachttijd kon evengoed tot ’s avonds negen uur duren, want ze hadden het druk.

Ik kon maar nauwelijks lopen en kreeg gelukkig een bed om op te gaan liggen, in een observatieruimte. En het wachten begon.

Even later kwam er een oud echtpaar, zij werd op een bed naast mij gelegd en hij ging ernaast zitten en hield haar handje vast.

Ze praatten. Het was zwaar dialect en ik kon bijna niets verstaan. Na iedere zin van hem zei zij luid: “Watte?” Ze was hardhorend en hoorde zelf niet hoe hard ze praatte. Van mijn ouders zou ik vroeger een stevige vermaning na een zo’n reactie van “Watte” hebben gekregen.  Maar zij herhaalde dat zo’n honderd keer per uur. Er kwam geen einde aan het gepraat en gaandeweg irriteerde ik me mateloos. Ik hield me in totdat ik er toch maar iets van ging zeggen. “Kun je alsjeblieft even stil zijn?” Zij staakten hun gepraat en keken me niet begrijpend aan. Daarna gingen ze onverstoorbaar door. Weer een kwartier later probeerde ik het nog een keer, met hetzelfde resultaat.

Hun dochter, met een stevig uitdijend lichaam, kwam eraan, samen met een dokter. Zij legde de dokter uit wat er met haar moeder aan de hand was. Uitgebreid vertelde ze het de dokter en de hele zaal kon horen hoe het met de ontlasting ging en hoe de resten steeds aan haar kont en aambeien bleven plakken. Dat ze wel een rol toiletpapier per poepbeurt nodig had. Ze zei hem ook dat ze dementerend was. Dat laatste liet me begrijpen waarom de buurvrouw niet begrijpend op mijn vraag had gereageerd.  Weer wat later werd ze afgevoerd naar een andere afdeling. Ik nam me voor nooit in een tehuis terecht te zullen komen waar ik dergelijke medebewoners zou hebben. Dat zou ik absoluut niet kunnen trekken.

Tegenover me lag een man die aan de dokter uitlegde dat hij eerder in Tilburg was behandeld, daarna in Rotterdam, daarvoor nog in Nijmegen. En nu dus in Sittard. Hij beklaagde zich erover dat de zorg in Sittard volgens hem slecht georganiseerd was. Ik vroeg me af of hij misschien nog gekker was dan mijn dementerende buurvrouw.

Ongelooflijk mooi en luxe is het ziekenhuis. Voorzien van alle techniek die je maar kunt wensen, met een prachtige architectuur en kunst. Met onwaarschijnlijk vriendelijk personeel. Ik zou het bij dergelijke patiënten nog geen uur volhouden om vriendelijk te blijven, laat staan 45 jaar zoals de verpleegsters die ik sprak. Ik had me daarstraks nog verbaast over de onwaarschijnlijk mooie centrale hal met waar je ook maar kijkt een verfijnde en doordachte en kunstzinnige vormgeving. Ik had me verbaasd over wat er toch allemaal voor nodig is geweest om dit te realiseren.

Ik kreeg een ruggeprik. De anesthesist had me geadviseerd over de mogelijkheden van verdoving en ik had de keuze aan hem overgelaten. Eenmaal in de wachtruimte bij de operatiekamer vroeg ik me af hoe hij een ruggeprik zou geven terwijl ik toch steeds op mijn rug lag. “Let maar eens op, daar hebben wij ervaring mee” zei hij lachend tegen me.

Ik moest omhoog gaan zitten, werd daarbij geholpen en moest me ontspannen vooroverbuigen, benen gebogen en hoofd omlaag en ontspannend uitademen. “het doet even pijn maar niet meer dan het aanbrengen van een infuus”, zei hij. Toen het gedaan was vroeg hij of het erg zeer had gedaan. “Het je de prik al gegeven?”, vroeg ik hem, grappig bedoeld.

Wat later vroeg hij of ik mijn been kon optillen. “Natuurlijk wel” zei ik en tot zijn verbazing lukt me dat ook, maar ik voelde al dat de verdoving snel inzette.

Terwijl de chirurg het gezwel weghaalde moest ik denken aan mensen die hun mannelijke delen, daar vlak naast mijn abces, laten weghalen en laten vervangen door een vagina. Ik bedacht dat ik daar helemaal nooit voor zou kiezen, stel je voor! 

De chirurg zei dat ik er ontspannen bij lag, met de voeten naar buiten vallend. Als je gespannen bent staan die meer omhoog. Ik zei dat ik intussen ook aan ontspanning werkte.  Hij vroeg of ik misschien aan meditatie deed. “Nee, zei ik, een oefening uit de yoga”. Ik legde verder niets uit, vond dat niet echt nodig, maar het is de oefening met de ogen. Een oefening die ik van Jose van de yogales heb en die je overal en altijd kunt doen zonder opzien te baren. In de rij bij de kassa kun je bezwaarlijk op je hoofd gaan staan maar met je ogen, half of helemaal gesloten, de klok diagonaalsgewijze afwerken gaat prima.

Wat later lag ik in de recoveryruimte. Ik kreeg het gevoel dat mijn knieën te lang in een gebogen positie hadden gelegen en had een dringende neiging om mijn benen te strekken, dat was hard nodig na zo lang gebogen te zijn. Ik probeerde of er al gevoel in mijn been kwam en wilde mijn knieën recht buigen. Tot mijn verbazing bewoog mijn knie niet en gingen mijn voet en onderbeen omhoog. Ik probeerde hetzelfde met mijn andere been en ook daar ging het onderbeen en voet omhoog terwijl ik zeker wist dat ik mijn knie recht wilde leggen.

De anesthesist kwam langs en ik vroeg hem wat hij gedaan had. Hij legde uit dat mijn benen nu niet gebogen waren en mijn knieën recht. Op het moment dat de prik werd gegeven waren de benen gebogen en dat was het laatste wat mijn brein aan positiegegevens had ontvangen. Maar daarna waren mijn benen gestrekt zonder dat het signaal van die verandering door was gekomen. Mijn geheugen voor posities was dus niet bij de tijd. Op het moment dat ik nu de benen wilde strekken terwijl ze al gestrekt waren konden mijn benen dit alleen maar vertalen in een opdracht om nog verder te strekken. En dat ging niet. Dus gingen mijn onderbenen en voeten omhoog. Voor zover als dat mogelijk was natuurlijk. Ik wist zeker dat ik opdracht gaf aan de knieën en zag de voeten omhooggaan: een heel bijzondere ervaring!

Wat later was ik weer terug in de observatieruimte. De dementerende buurvrouw was er gelukkig niet en ik probeerde mijn knieën nogmaals te bewegen en zag mijn voeten omhooggaan. Een bijna hallucinerende ervaring. Ik was bezorgd of mijn lichaamsbesturing nog wel in orde zou komen. Een half uurtje later was alles weer als normaal: Na een reset was het programma zeker weer vers opgestart.

Ik moest nog een tijdje wachten voordat ik weg mocht en oefende nog wat met mijn ogen. De ogen extreem richten op de klok naar 12 uur, dan naar 18 uur, naar 21 uur en naar 3 uur , dan 13 uur et cetera, de klok rond. Terwijl ik dat deed vroeg ik me af hoe dat patroon er in glas in lood uit zou zien en nam me voor dat thuis uit te tekenen.

Hier is het dan. Ik heb om esthetische redenen de oogbeweging niet precies nagetekend:

Ik ben een boek van Robert Monroe aan het lezen. Aan het herlezen eigenlijk, want ik heb het pakweg 15 jaar geleden ook al eens gelezen. Daarin schrijft hij: als je een bepaald gevoel wilt hebben moet je in je herinnering teruggaan naar een situatie waarin je datzelfde gevoel had en het herbeleven. Dat wil ik eens uitproberen en ik zoek een prettige herinnering uit, een waarin ik op mijn hoofd stond. Het gevoel waar ik naar zoek is onder andere wat er dan met de benen gebeurt.

De herinnering was op een middag op een strand in Spanje. Geen wolkje te zien, zoals bijna altijd daar en best wel warm. Het zand van het strand was heet, bijna te heet voor blote voeten en ik wandelde op het naturistische strand, een eind weg van de drukte . Daar zocht ik een plekje op het brede strand, ver weg van de waterkant. Ik heb er namelijk geen zin in om als trekpleister te dienen van mensen die de hoofdstand iets bijzonders vinden en nadrukkelijk gaan kijken.

Eerst ging ik de zee in en lekker afgekoeld ging ik op die afgelegen plek op mijn hoofd staan. De druppels van het zeewater glijden over mijn huid naar beneden, maar tegelijk voor mijn gevoel glijden ze ook naar boven. Dat is een grappig en raar gevoel. Ik ga eerst rechtop staande met mijn rug naar de waterkant staan en als ik dan op mijn hoofd sta kijk ik naar de waterkant. Zo gaat dat nu eenmaal. Nog grappiger is het als er mensen langs de waterkant lopen. Voor mij is het net of die mensen onderste boven lopen en of hun benen heen en weer wuiven.

Even later ben ik droog en wordt ik steeds warmer. Dat is het echte genieten. Ik probeer niet te denken en ga na wat ik voel. Ik merk dat mijn benen totaal geen sturing vragen. Ik hoef daar helemaal niets aan te doen, ze staan compleet moeiteloos omhoog. Het voelt zo moeiteloos alsof ze liggen, maar ik voel wel dat ze loom en een beetje zwaar rechtop staan. Heel zachtjes deinen ze op en neer. Met geen enkel spiertje stuur ik die beweging bewust, het gaat helemaal buiten mij om.

Naar dit gevoel wilde ik teruggaan. Het is nu februari en een heel bijzondere dag want het is warm genoeg om buiten in de tuin die situatie op het strand te herbeleven, met de zon op mijn blote huid. Het is 17 graden.

Ik heb, al weer een tijd geleden, een glas-in-lood impressie gemaakt van mezelf, staande op mijn hoofd op het strand.

 

 

Ik zoek op internet op wat er met de bloeddruk in het brein gebeurt. Je zou denken dat die wel erg hoog wordt. Na deze tekst herhaal ik wat ik op internet vond.

In die tekst staat ook dat de hersenactiviteit sterk toeneemt. Dat is eigenlijk wat ik nou net niet wil. Om de gedachten zoveel mogelijk uit te schakelen probeer ik me te concentreren op de ademhaling. De ademhaling wordt al vrij snel steeds langzamer en zakt tot vijf keer per minuut. Daarna ga ik het aantal ademhalingen tellen. Na een tijdje dwaalt mijn aandacht voor het tellen af.

Ik heb mijn ogen gesloten. De zon staat er recht op gericht. Dan laat ik van een oog de oogleden een heel klein tikje luiken. Een flitsend gespetter van stralen en sterretjes is het gevolg. Mijn ooglid trilt heel snel en daardoor flitsen de sterretjes heen en weer. Het is een prachtig gezicht. Ik probeer het ook eens met het andere oog, daar is het effect minder. Dan weer met allebei de ogen, een heel klein beetje open ik de oogleden want de zon is fel. Het is een fascinerend gezicht en ik bedenk dat wij met alle technische wonderen zoiets moois nooit kunnen maken.

 

Ik bedenk hoe knap het is dat mijn lichaam zonder enige bemoeienis van mijzelf die benen zo moeiteloos recht omhoog houdt. Dat het met minuscule beweginkjes van spiertjes die benen in een nauwelijks zichtbare schommeling stil houdt. En dan weer bedenk ik dat alle eindeloze en fantastische eigenschappen van ons lichaam in een enkel DNA zitten. Zo klein en ver verstopt dat we het bestaan ervan pas sinds kort kennen. En dat dat DNA de aanpassingen gedurende de evolutie van honderden  miljoenen jaren in zich opneemt.

Ik zie in mijn ooghoeken donshaartjes op mijn armen. Dat is ook al zo’n onderwerp waar je mee bezig kunt zijn. Waarom hebben we die donshaartjes daar? Waarschijnlijk een restant van een vroegere evolutiefase toen de mens nog helemaal behaard was. Waarom is hij dat haar kwijt geraakt? En waarom hebben andere dieren in dezelfde omstandigheid hun haar niet afgeschaft? En waarom hebben we nog dat kleine beetje donshaar? En waarom op sommige plekken van het lichaam wel en op andere plaatsen niet? Ik heb gelezen dat in het DNA nog heel veel bouwinstructies zitten die verouderd zijn maar er eigenlijk per ongeluk zijn blijven zitten, vergeten zijn. Er zal wel geen dwingende reden zijn geweest om die instructies voor oksel- en schaamhaar weg te halen.

 

Mijn gedachten gaan terug naar de ademhaling en ik besef dat ik geen controle heb gehad over mijn gedachten en dat die zomaar wat ronddwalen zonder mijn bewuste denken. Dan merk ik dat ergens in mijn brein het tellen doorgegaan is en dat ik op negenenzestig zit. Prompt schieten mijn gedachten naar een glas-in-lood werkstuk dat ik zo genoemd heb: negenenzestig. Later zoek ik de foto en vind het. Het is gedateerd op 27-10-2011, op mijn verjaardag. Je ziet de zes en de negen in een onmogelijke illusie a la Escher.    Soixante neuf: niets is meer natuurlijk…..

Ik tel door en als mijn vingers een dood gevoel krijgen doordat ze al die tijd beklemd hebben gezeten is het na 22 minuten mooi geweest. Ik beweeg langzaam de benen naar beneden en laat de rest van mijn lichaam ook zakken.

15-2-2017 (de vijfde verjaardag van Stichting Sittard-creatieF)

 

 

 

 

========================================

 

Bijlage: De effecten van Sirsasana, de hoofdstand.

1: Koning der Asana’s: geneeskracht

Je Hersenen, ruggegraat en zenuwstelsel worden voorzien van een rijke, verse bloedtoevoer. Alle lichaamfuncties worden hierdoor versterkt en verfrist. Daardoor wordt de hoofdstand wordt ook wel de koning van de asana’s genoemd, omdat deze wordt gezien als een meester in het genezen van ziektes.

2: Hormoonhuishouding in balans

De hypofyse, het orgaan dat je kan zien als de dirigent van onze hormoonhuishouding, krijgt een boost. Dit orgaan bevindt zich in het midden van je hoofd bevindt. Tijdens de hoofdstand komt er wat meer druk op het hoofd en activeer je de hypofyse dus weer een beetje. Tevens wordt je bijnier gereinigd, wat er voor zorgt dat je minder stresshormoon aanmaakt en meer gelukhormoon. Je wordt dus heel blij van een hoofdstandje op z’n tijd. 

3: Een stralende huid

Het is een natuurlijke facelift. Doordat je letterlijk je systeem even op de kop zet, gaan er meer voedingsstoffen en zuurstof naar je hoofd. Heel goed voor een zachte en stralende huid! 

4: Een mooie bos haar

Men beweert dat je minder snel grijs haar krijgt van deze houding. Wederom doordat er meer zuurstof en voedingsstoffen naar je hoofd gaan. 

5: Een rustige geest, betere concentratie en meer zelfvertrouwen

De hoofdstand brengt rust in je geest, verhoogd beheersing over emoties en gedachtes, verbeterd concentratie en de werking van de zintuigen. Deze houding zorgt ervoor dat je beter gegrond bent en verhoogt je zelfvertrouwen. Toen ik voor het eerst de hoofdstand oefende kwam ik al snel angst tegen. Maar door balans te zoeken in de houding, voelde ik rust in mijn lichaam en geest.  

De zoontjes van mijn kinderen zijn op vakantie bij ons thuis.

Ze zijn allebei zeven jaar en zijn in vele opzichten al behept met de eigenschappen van volwassen mensen.

Als de een een doos potloden heeft moet de ander er ook een hebben anders is Leiden in last. We hebben een kinderfiets voor het geval dat er een zoontje komt logeren. Nu ze beiden komen moeten ze natuurlijk allebei een fietsje hebben. Dat eerst de een kan fietsen en daarna de nader werkt natuurlijk niet. Want dan is er weer het gedoe wie er het eerst op de fiets mag. Dus gaat mijn vrouw een fietsje kopen. Via Marktplaats.

Weer even later als er gegeten moet worden wil de een appelsap en de ander sinas. Als de flesjes open zijn moeten ze allebei vruchtendrank.

Ik vind dit allemaal niet goed maar als ik mijn mond open doe is het mijn echtgenote die geen gedoe wil en in alles maar toegeeft. Inderdaad is het geruzie niet van de lucht als Koen het eerst mag fietsen en Fred pas daarna. En als het dan zijn beurt is hoeft hij al niet meer want dan is er iets anders dat hun aandacht vraagt.

Dan gaat het over stukjes sinaasappel. Ik schil een sinaasappel en pel alle partjes van elkaar, in totaal 17 stuks. Ik eet er zelf een op en leg de rest tussen hen in. Koen graait er gauw tien weg en de ander zet het op een krijsen: “Koen heeft er veel meer dan ik, dat is niet eerlijk”.

Ik zeg: “Als er nou eens tien partjes zijn en ik geef jullie allebei vijf stuks vinden jullie dat dan eerlijk?”. Ja, knikken ze. Ik zeg tegen Koen: “Dus dan ben jij tevreden als je vijf stukjes hebt”. Hij reageert niet meer, hij voelt nattigheid, denk ik.

“Koen , jij bent tevreden met vijf stukjes als er tien te verdelen zijn. En als Fred er dan eentje bijkrijgt, waarom zou je dan niet meer tevreden zijn? Je hebt er toch evenveel als toen je tevreden was? “

Koen kijkt schuin weg.

“En als ik er opeens nog een paar aan Fred geef, dan heb je toch nog steeds evenveel partjes als toen je tevreden was?”

“ja, maar dan heeft hij er meer dan ik en dat is niet eerlijk”.

“Waarom zou dat niet mogen. Je was tevreden met vijf en nu heb je nog steeds vijf en ben je ineens ontevreden. Hoe kan dat? Al heeft Fred er een miljoen, je raakt er niets door kwijt en het aantal dat je had toen je tevreden was heb je nog steeds. “

“Ja, maar dan ben ik jaloers want ik wil er evenveel als Fred”.

“Dus je wordt ontevreden omdat je jaloers wordt. Dus jaloezie maakt dat je ontevreden wordt terwijl je zelf geen partjes minder hebt. Jaloezie maakt je ontevreden terwijl je er nog evenveel hebt als waar je wel tevreden mee was.

Je kunt allen maar jaloers worden en dus ontevreden als je jouw eigen aantal vergelijkt met die van een ander. Je wilt dus een aantal partjes erbij hebben omdat je jezelf vergelijkt met een ander. En dan wordt je ontevreden. Is dat niet onlogisch want je was helemaal tevreden met vijf partjes en nu ben je ontevreden alleen maar omdat je naar een ander kijkt?”

“Ja maar het is niet eerlijk, als hij meer heeft dan ik.”

“En als Fred en jij nu eens allebei vijf partjes hebben en jullie zijn allebei tevreden maar Fred verliest er ineens drie en heeft er twee over. Heb je dan hetzelfde gevoel van tevreden zijn met jouw eigen vijf partjes.”

“Nee, dan ben ik iets meer tevreden ”, zegt Koen, “en eigenlijk ben ik dan een beetje bang dat Fred er twee van me zal afpakken”.

“Dus jouw tevreden zijn heeft niets te maken met jouw trek in het eten van sinaasappelpartjes , maar meer met het kijken naar een ander. En door het hebben van meer dan een ander wordt je ook bezorgd om wat kwijt te raken. Alleen maar door het kijken naar een ander. Is het dan niet veel verstandiger om niet naar een ander te kijken en niet te vergelijken of je meer of minder hebt? En als je meer hebt dan je nodig hebt , bijvoorbeeld honderd partjes, dan kun je van jouw angst afkomen door er gewoon een stuk of twintig aan Fred te geven.”

Mijn echtgenote zegt:” dat gepraat is veel te moeilijk voor die kinderen.”

Ik denk: “ja, en ook als ze oud en verstandig zijn zit hetzelfde denken er nog steeds en dan nog steviger in”.

27-8-2016

 

 

 

 

 

 

 

We wilden met de bus van Hilvarenbeek naar Waalwijk. Eerst naar Tilburg en daar overstappen in de bus naar Waalwijk. We liepen in Hilvarenbeek naar het centrum waar de kerk met toren overduidelijk het midden was. Daar verwachtten we een bushalte. En een bordje met de vertrektijden en de bestemmingen. Er was geen bordje te vinden en ook geen bushalte. We vroegen aan enkele mensen waar de bushalte was voor de bus naar Tilburg maar ze keken ons niet begrijpend aan. Op een gegeven moment kwam er een lijnbus aan. Er was geen indicatie op die bus waar die heen ging. We dachten: zoveel bussen gaan er niet vanuit Hilvarenbeek dus deze zal wel naar Tilburg gaan. En we stapten in.

We zaten er goed en wel in en de bus ging door andere straten dan ik verwachtte. Hij reed en reed en passeerde het ene na het andere dorp. Tot ik het woord Weelde hoorde. We waren dus al in dat dorp in België. De bus bleef maar rijden en ik dacht, hoe ver hij ook gaat, eens zal hij toch wel weer in Hilvarenbeek aankomen. Bussen rijden immers rondgaande routes, of heen en weer? Deze bus kwam er echter niet meer aan. Ik hoorde de plaatsnaam Hasselt. Dat was wel erg ver van Hilvarenbeek verwijderd. Ik vroeg aan andere mensen hoe we weer op de goede bus konden komen, maar ze keken ons vol niet-begrijpen aan. Die andere mensen stapten zonder enige onzekerheid in en stapten weer uit als ze waren aangekomen waar ze wilden zijn. Dat verliep allemaal feilloos, zonder bushalten en informatiebordjes.

Een droom is meestal kort nadat hij zich voordoet weer uit ons geheugen verdwenen. Het wordt meestal niet vastgelegd en hoe mooi of indrukwekkend die droom ook was: na een uurtje is alles weer weg. Ik ga daarom vlug naar mijn bureau. Ik schijf vlug flarden tekst op met pen en papier. En als ik daarmee de grote lijn van de droom heb vastgelegd typ ik hem uit op de PC. Dat is een noodprocedure om het vluchtige en interessante toch vast te kunnen leggen.

Ik droomde over Itopia (het Utopia van de IT). Ik begreep de droom een tijdje later. De boodschap was: eens zullen onze IT-hulpmiddelen zich aan ons aanpassen. In de toekomst, in Itopia, hoef ik niet meer iets snel vast te leggen: als ik dan die droom wil vasthouden en niet laten vervluchtigen dan wordt het voor me voor later gebruik perfect vastgelegd.

Als ik nu een creatieve ingeving heb gebeurt hetzelfde. Voordat het vervaagd is en helemaal verdwenen, leg ik snel een schets vast en werk die zo snel mogelijk uit. Bang dat ik die ingeving kwijt raak. Bij Itopia hoef ik alleen maar te denken dat ik dat wil vastleggen. Die gedachte is het signaal voor het systeem om de beelden op te pakken en vast te leggen. In kleur en in drie-dimensionale vorm. Zelfs met het gevoel dat erbij ontstond.

Die vastgelegde zaken wil ik later weer opzoeken. Nu gebruiken we voor bepalen van de plaats waar iets komt te liggen de mappenstructuur. Vroeger met ordners en tabbladen. Een ordner per onderwerp en een tabblad per sub-onderwerp. Later werden dat op de computer mappen en submappen en een hele structuur van mappen en bestanden op de PC. Een hele hiërarchie met wijdvertakte bomen. We zoeken nu in het vastgelegde materiaal door een zoekterm op te geven. Bij Itopia verlaten we die kunstmatige structuur. Dan functioneert het opslaan en terugvinden precies zoals het menselijke geheugen. Er is geen extra logica nodig en behendigheid die je moet aanleren. Je zoekt precies zo op zoals je ook in je eigen geheugen opzoekt. Met associaties en niet met zoekwoorden die je dwingend moet onthouden en anders vind je het niet meer terug. Dat geldt voor gedachten, teksten, beelden, bewegende beelden en zelfs ook voor emoties.

Die gedachten kunnen worden opgeslagen met een soort memo-recorder. Als je denkt : dit is een gedachte die ik wil bewaren dan denk je dat en het mechanisme gaat aan het werk.

Onze zogenaamde sociale media zijn een contradictio in terminis. Ze zijn helemaal niet sociaal. Het zijn domme zeepkistjes die midden in het dorp op een plein staan en waar mensen exhibitionistisch zonodig prive-uitingen aan jan en alleman moeten tonen. Tegelijkertijd lijkt het wel of er daartegenover een steeds extremere zorg is voor het bewaken van privacy.

Bij Itopia wordt alles gedeeld zoals mensen in normaal menselijk contact ook doen. Met schroom en terughoudendheid waar het persoonlijke dingen betreft en met effectiviteit waar het normale contact niet tegenop kan. Iedereen waarmee je echt iets wilt delen wordt geselecteerd door het systeem. Er wordt alleen gedeeld dat wat je wilt. Voor iedereen is er een andere vorm van delen, met meer of minder details. De beelden zijn drie-dimensionaal en met de sensatie van geur en smaak. Het systeem is heel nauwkeurig in het bewaken van de grenzen. Als je niet wilt dat de informatie ook buiten die grenzen komt dan komt het daar ook nooit. Geen Big Brother.

Het systeem voedt zichzelf voor haar energie uit de omgeving. Het haalt de benodigde energie uit kosmische straling, uit andere soorten straling, uit omgevingswarmte en uit kinetisch energie. Deze energie wordt opgeslagen om onderbrekingen in de energievoorziening te kunnen overbruggen, zoals bij het passeren van tunnels. Deze energie wordt dus draadloos uit de omgeving gehaald en is niet plaatsgebonden door draad-verbindingen en stopcontacten.

In Itopa wordt de mens ondersteund door het systeem. Uit de wirwar van impulsen en gedachten en gevoelens wordt alleen datgene gehaald waar de mens voor kiest. Daarbij hoeft de mens zich niet aan het systeem aan te passen maar volgt het systeem steeds de natuurlijke weg die de mens volgt.

De huidige systemen lijken voor ons geweldig en als we vanuit het recente verleden kijken naar het nu is de weg de automatisering heeft gevolgd tot de huidige IT een enorme revolutie. Terugkijkend vanuit Itopia naar onze huidige IT leven we nu in de prehistorie.

In Itopia past de IT zich altijd aan aan de mens en nooit andersom!

 

8-6-2016

Piet van Meel

 

Glas voor de kerk

We schrijven het jaar 1865. Het is nu een jaar geleden dat de dorpspastoor ons huisje bezocht. Annemie en ik met onze twee dochtertjes Mieke van acht en Anke van zes jaar wonen in het bos, zo’n twee kilometer buiten het dorp.

Lees verder»

 

Ik werd wakker en bekwam van een heftige droom.

De droom was nog helder in mijn herinnering

 en ik schreef hem vlug op.

Lees verder»

Over email, wijn, kunst en zwaluwen.

Vanmorgen bij het wakker worden wist ik het ineens, de mailtjes die ik verstuurd had warden geen van alle ontvangen en daarom kreeg ik geen reacties. Nu begreep ik dingen die ik vreemd vond, waarom mensen niets lieten horen.

Lees verder»

Tocht in de ongerepte natuur

Vandaag heb ik weer een tocht door het Loire-dal gemaakt. Weer een andere route en nu voor de vierde keer. Het Loire-dal is een natuur-reservaat, dat overigens vrij toegankelijk is.

Lees verder»