Beste Piet,
Kijken naar jouw glas en lood, ‘de hele mens’, in het samenspel met het tijdstip van de dag, het licht, mijn stemming, enzovoort: het is altijd weer anders.
Vertrouwd en nieuw.
De kleuren intens dan weer schitterend of in schemering.
Vertrouwd en toch ook nog wennen: ben ik dat, die dit kunstwerk voor het eigen raam heeft hangen?
Zo uniek, ook de totstandkoming.
Hoewel dat helemaal via jou is, mijn gevoel er intens bij betrokken te zijn.
Samen met jou er omtrent, in beïnvloeding wisselwerking.
Net als het glas en lood, op zichzelf nu, zo wonderlijk mooi soms.
Erin verborgen als een mysterie om het zo te zeggen van een piramide. Die hier immers verbeeld is door de beweging naar buiten dan wel naar binnen.
Een vlak, statisch, verdeeld in vakjes waarin beweging zichtbaar kan zijn voor de scherpe kijker en voor het gevoelige oog.
Je weet hoe verrukt ik me voel te weten hoe dit beeld ruimte biedt aan interpretaties en inzichten. Veel universeels past er in.
Maar ook, zag ik meteen dat het een perfecte afbeelding is bij de persoonlijke tekst die ik eerder maakte en die ik je hieronder geef.
===================================
Citaat uit mijn mail aan mijn neef Jan ter gelegenheid van het ruimen van het graf van mijn opa en oma van moeders zijde:
“Bij mij is, stilstaand bij wat het ruimen zoal voor me betekent, naar boven gekomen, het besef van een driehoek.
Het graf van mijn opa en oma die ik gekend heb en het graf van mijn opa en oma die niet meer leefden toen ik geboren werd en het graf van mijn ouders.
Uit deze mensen ben ik voortgekomen. Van hun draag ik kenmerken en kreeg ik talenten.
En in mijn leven loopt er wellicht nog een en ander door wat aan hun gerelateerd is.
Zes mensen, zes personen, zes levens, zes ……….
Een Liesbeth. Een ik. Mijn leven.
Zes dode mensen. En ik die leef.
De driehoek zie ik in eerste instantie als een liggend vlak, ontstaan door de drie lijnen tussen de graven. Het midden ervan opzoekend voegt mijn lichaam hoogte toe.
In mijn verbeelding ontstaan drie driehoeken schuin/rechtopstaand en samen met het grondvlak is het een piramide.
Ik laat tot me doordringen wat ik zoal ervaar en gewaarword in mezelf, in mijn verbeelding.
Het eindigt ermee dat ik UIT de piramide wil. Mijn levensdrang blijkt in dit geval een opstuwende kracht te zijn die zich door de top naar buiten werkt. De piramide barst open.
Ik adem frisse lucht en eigen leven.
Ruimte voor een nieuw begin.”
Nogmaals Piet, DANK en een lieve groet,
ook namens Theo,
Liesbeth